Yirminci yüzyılın başlarındaki en etkili sanat akımlarından biri ve bugün birçok sanatçı için önemli bir ilham kaynağı olmaya devam eden biri Kübizm’dir. Kübizm nedir, nasıl başladı ve neden bu kadar önemli diye merak edebilirsiniz.
Her şeyden önce, Kübizm modern sanatın tüm evriminde önemli bir dönüm noktası oldu. Önümüzdeki 50 yıl boyunca Batı sanatına hakim olan saf soyutlamanın yolunu açtığı için kredilendirildi. Fütürizm, Konstrüktivizm, Dada ve Sürrealizm gibi gelecekteki hareketlere ilham verdi.
Etkisi edebiyat alanında da hissedildi, özellikle soyut dil, tekrarlama ve çoklu anlatıcıların kullanımı ilkelerini uygulayan Gertrude Stein, James Joyce ve William Faulkner’ın yazılarında. Ve müzikte, besteci Igor Stravinsky, çalışmaları üzerinde bir etkisi olduğu için Kübizm’e itibar etti.
Terim, 1910’larda Paris’te (Montmartre, Montparnasse ve Puteaux) üretilen ve 1920’lere kadar uzanan çok çeşitli sanat eserleriyle birlikte yaygın olarak kullanılmaktadır.
Harekete Jean Metzinger, Albert Gleizes, Robert Delaunay, Henri Le Fauconnier, Fernand Léger ve Juan Gris’in katıldığı Pablo Picasso ve Georges Braque öncülük etti.
Paul Cézanne’ın üç boyutlu formun temsilinin geç dönem çalışmaları, Kübizme yol açan birincil etkiler olarak kabul edilir.
Fransız sanat eleştirmeni Louis Vauxcelles, Braque’nin 1908’de L’Estaque’de Cézanne’a öykünerek yaptığı manzaraları gördükten sonra Kübizm terimini ortaya attı. Yukarıdaki Le Viaduc de L’Estaque resmi de o resimlerden biri. Vauxcelles, oldukça soyutlanmış eserlerindeki geometrik formları “küpler” olarak adlandırdı.
Ek olarak, erken Kübizm üzerindeki diğer etkiler, Primitivizm ve Batılı olmayan kaynaklarla ilişkilendirilmiştir.
1910’a kadar Kübist çalışmalarda, bir resmin konusu genellikle fark edilebilirdi. “Hermetik” olarak da adlandırılan Analitik Kübizm (1910–12) sırasında, Picasso ve Braque eserlerini o kadar soyutladılar ki, çoğunlukla tek renkli kahvelere, grilere veya siyahlara yakın bir dizi örtüşen düzlem ve yönlere indirgendiler.
Kübist ressamlar, sanatın doğayı kopyalaması gerektiği veya sanatçıların geleneksel perspektif, modelleme ve kısaltma tekniklerini benimsemesi gerektiği şeklindeki miras kavramını reddetti. İki boyutlu resim düzlemini vurgulamak için yuvarlaktaki geleneksel perspektifi ve modellemeyi kaldırdılar.
Nesneleri geometrik biçimlere indirgediler ve parçaladılar ve sonra bunları sığ, kabartma benzeri bir boşluk içinde yeniden hizaladılar. Ayrıca çoklu veya zıt bakış noktaları kullandılar.
Bu önlemleri alarak resimdeki geleneksel “illüzyonizmi” yıktılar ve dünyayı görme biçimimizi kökten değiştirdiler.
Kübist eserleri neredeyse tek renkli olan Picasso ve Braque‘ın aksine, Juan Gris, arkadaşı Matisse tarzında cesur, yeni kombinasyonlarda parlak uyumlu renklerle resim yapmasıyla biliniyordu.
Daha sonra kendisinin uydurduğu bir terim olan Analitik Kübizm tarzında resim yaptı. 1913’ten sonra, yaygın olarak papier collé veya kolaj kullanımıyla Sentetik Kübizm’e geçişine başladı.
Picasso ve Braque’nin de Kübist kolajı önemli bir yeni modern sanat formu olarak tanıttığını belirtmek önemlidir. Kolajın kökenleri yüzlerce yıl geriye götürülebilir, ancak bu teknik, bu sanatçılar tarafından bir sanat biçimi olarak dramatik bir şekilde yeniden ortaya çıktı. Kitlesel üretilen popüler kültürün parçalarını resimlerde kullandılar, böylece sanatın tanımını değiştirdiler.
